Буш кул белән килдем бу дөньяга.
Буш кул белән беркөн китәрмен.
Аңа кадәр әле тәкъдир язган
Гомер юлын көн дә үтәрмен…

Бер кайгысыз кемнәр яши икән?!
Минем дә бар хәсрәт күргәнем.

Электричкада кеше күп түгел. Көпә-көндез ник бушка куалардыр бу кадәр тимер өемен?! Әллә шул кеше юклыккамы – тавыш-тынсыз гына, шыңшып кына йөри ул бүген.

Менә берзаман аның кәефе күтәрелеп киткәндәй булды; ул үз моңын югалтмыйча гына, ниндидер дәртле, күңелләрне җилкендерә торган күтәренке көйгә күчте…

Чәчәкләр аланда,
чәчәкләр болында,
ак канат ромашка
гашыйклар кулында.

— Ярата, яратмый,
яратмый, ярата…

Төннең каралыгы берни түгел,
Күңел каралыгы куркыныч.
Рухын кояш иткән күзсезләр бар,
Әйтәләр күк, зинһар, бул тыныч.
Ике аяклылар сыгыла җирдә
Тормыш авырлыгын җиңәлмый.

Ышанмыймын бер дә синең,
«Яратмыйм»,- диюеңә.
«Кабат килеп йөрмә»,- диеп,
Бик кырыс әйтүеңә.
«Сөймим сине», — дигән булып,
Бик тә ялындырасың.

Юл йөргәндә, “вакыт үтерү” өчен иң уңайлы урын ашхәнә инде ул… Ашасаң ашыйсың, ашамасаң, бер-ике стакан сөтле чәй аласың да, үз поездыңа чират җиткәнне көтеп, тәрәзәдән тыз-быз чабучыларны күзәтеп утырасың тыныч кына. Менә без дә, бичәм белән, үз поездыбыз килгәнгә кадәр булган өч сәгать вакытны шулай “үтерергә” булдык.

Яратам мин ап-ак төсне

Бөтен дөнья ап-ак төсле

Куяннар да ак тун кигән,

Каеннар да ак туннан.

Бүреккә дә керфеккә дә,

Борынга да ак кунган.