Абдулла Алиш. Зимагур кайткан

Җил. Агачлар сыгылалар. Урамдагы саламнар да тик ятмыйлар: җил койрыгына тагылалар, бар нәрсә хәрәкәттә... Авыл кырында тальян тарталар, аның тавышына җыр кушыла:
— Әй дусларым, илгә кайтсам, зимагур, диләр инде, Кеше үтереп, байлар талап йөргәнсең, диләр инде...
Шунда Газиз, махорканың төпчеген таптый-таптый:
— Әй, егетләр, зимагур дигәннән, искә төште әле: Әхәт кайткан бит, — диде.
— Кайсы Әхәт?
— Шәриф Ыргак малае.
— Ну?!
— Кайтуын кайткан да бит, нәрсә алып кайткан диген: менә дигән шикәрдәй шыгырдап торган марҗа алып кайткан. Ну, малай, марҗасы! Матур да нәрсә соң: йөзе — ай, күзе — зәп-зәңгәр сәдәп.
Гармун тавышы туктады. Бар да сөйләүдән тындылар.
— Ни атлы икән?
— Галя ди, татарча Галия була инде. Шул заводтан иде, анда татар кызлары сирәк була торгандыр.
— Алайса, Васька туа икән ал ардан. Балалары юкмы соң?
Гармунда тагын уйнарга тотындылар. Аяклар, салмак атлап, урамны таптадылар:
Аклы ситсы күлмәгемнең Актыгын киям инде. Давай рука, прощай пока, Яңа яр сөям инде...