"Оныттыңмы? «Соңгы сулышкача Оныталмам инде!..» - дигән кешем"

Миндә хәлләр һаман шул бер көе.
Аҗагандай. Җәйдә эзләремне
Җилләр үбә. Үзеңдә ни хәлләр?
Күпме гомер күмер...Үзгәрдеңме?

Үзгәрдеме күзләреңнең төсе?
Синең күзләр хәзер нинди төстә?
Бик кайтасым килә. Кайтып булмый...
Яшьлек төсе калган синле кичкә!..
Кайтарасым килә! Сине түгел...
Үз-үземне. Шул канатлы чакны!
Кул сузымы ара булган.
Хәзер - гасыр -
Мәхәббәттән мәхәббәткә чаклы...
Бу күңелне әйтәм: ярасына
Ямау өсте ямау салган төсле...
Оныттыңмы? «Соңгы сулышкача
Оныталмам инде!..» - дигән кешем.
Оныттыңмы?! (Онытмаган, диләр...)
Әллә дөрес?! Әллә татлы ялган?!
«Саг(ы)нам!» - дисең. Ышанасым килә!..
Синдә минем сөю хакым калган...
Бар да үтә, диләр. Белмим, никтер,
Якын, димим. Җиде ят та итмим...
Һәм... ул кичләр, никтер, төшкә керә.
Юкса күптән күктән күкрәү көтмим.
Хәтерлисең булыр: горур идем.
«Берни көтмим. Үткән-беткән», - дидем.
«Берни көтмим!» - дидем. Ә шулай да...
Ә шулай да... Бер сүз көткән идем!..
Эльмира Җәлилова
Фото: pixabay