Әниемә

Бик сагынып кайттым сине, әнкәй,
Кулларыңны кыстым зарыгып.
Синнән күчкән кайнар хисләр миндә
Ялкын булып китте кабынып.
Катырак та кыстым бугай кулың,
Мөлдерәмә тулды күзләрең.
Мөлдерәмә тулы күзләреңдә
Әйтелмәгән үпкә сүзләрең...
Сагынып ла кайттым, әнкәй, сине,
Ничек әле синең хәлкәең?
Дөнья куып үтеп китә вакыт,
Кичер инде безне, әнкәем!
Сызланса да тəнең, сыкранса да,
«Әйбәт, улым!» диеп дәшәсең.
Синең сабырлыкка кем генә соң
Сокланмыйча түзеп яшәсен?!
Бик сагынып кайттым сине, әнкәй,
Күкрәгемә кыстым зарыгып.
Синнән күчкән хисләр йөрәгемдә
Ялкын булып китте кабынып.
...Бик зарыгып килдем сиңа тагын,
Ничек әле синең хәлкәең?
Тын бүлмәдә иңри кайтавазым:
- Кичер мине, кичер, әнкәем!..
Фарсель Зыятдинов
Фото: pixabay