И тормыш...

Их син, тормыш...
Ниләр йөкләсәң дә,
Үтибез бит аны
Арттырып,
Тартырыннан ашкан йөкне тартып,
Сырты сына язган ат кебек,
Ат кебек...
Йөкләреңнең тирән эзе калган
Безнең сабыр, чандыр иңнәрдә;
Җилкәләрдә кичердек без сине
Күперләрең ватык җирләрдә,
Җилкәләрдә...
Шундый йөрәк
Алдан әйтеп куя
Йә Вәлигә, йә бер Хәлилгә:
«Арыдым, кешем... кинәт туктап куйсам,
Гафу ит син мине, бәхиллә,
Бәхиллә...»
Кеше исә аны ишетми дә.
Күкрәп торган көнгә кергәндә,
Яки төнлә, эштән - алгы сафтан
Җырлый-җырлый кайтып килгәндә
Киерелә дә йөрәк... кинәт шунда
Туктап куя секунд эчендә.
Үлгәнен дә белми кала кеше.
Яши бирә... калган эшендә,
Яши бирә...
Ә син дә бит, йөрәк, туктарсың бер?
Ә шулай да нигә син... тыныч?
Менә шундый яшәп туялмаслык
Гаҗәп нәрсә шул син, и тормыш!
Хәсән Туфан
Фото: pixabay