Кадыйр Сибгатуллин. Тоткын

Төрле-төрле гамәл-ният корды.
Ирешмәде еллар үтә торды.
Бер почмактан бер почмакка орды...
Аңы арды, җаны яшәп туйды.
Бу тормышка аның юк хаҗәте,
Үзенә дә тормыш нигә кирәк?
Дөньялыкка аның юк әҗәте,
Саубуллашыр вакыт җитте, димәк.
Тирә-якка соңгы караш атты:
дөнья инде миннән калсын, диде.
Йотты аны кайнап торган упкын,
Кочагына аны алды сулар.
Өсләреннән сыйпап үтте дулкын,
Алып китте аны агымсулар.
Кара төндә юеш, салкын комда
һушларына килеп уянды ул.
Уянды да елый-елый шунда,
салкын комда ятып уйлады ул:
Үләргә дә хакым беткән икән –
ничек түзмәк кирәк бу гарьлеккә?!
Мине Ходай хөкем иткән икән,
тоткын иткән Җирдә гомерлеккә...
Фото: pixabay