Марис Нәзиров. Тукмалган көчек

Елга кичеп чыккач, көчек

Аунады ятып комга.

Койды ярга тамчыларны

Чык кебек балкытырга.

Аунады да көчек, килеп

Сарылды аягыма;

Татымаган да диярсең

Яманлык яңа гына.

Оныткан да инде, гүя,

Җәберен аргы якның,

Бәгыренә үткән эзен

Тәнен телгән таякның.

Оныткан да инде, ахры,

Адәмнәр усаллыгын.

Кемгә, көчек, сыймадың син? –

Ә минем учка сыйдың.

Кыйналсаң да, кеше назын

Өлгердең сагынырга...

...Мин үзем дә шул ук хәлдә –

Кемнәргә сарылырга?