Артык бәбкә

Кече улы Наил Вазифа апаның уң кулы иде. Үзе көне-төне колхоз эшендә. Йорт эшләрен карау да, кош-кортны ашату-тәрбияләү дә малай өстендә.
Беркөнне кичкә каршы каз бәбкәләрен су буеннан алып кайтып килә Наил. Елый-елый ярсып беткән балакай.
– Нәрсә булды, ник елыйсың? – дип кызыксына күршеләре.
– Безнең бәбкәләр бишәү генә иде, монда алтау булганнар, – дип, тагы да ныграк үксергә тотына сабый.