Гамил Афзал. Ташландык авыл

Мал таптап бетергән каберләр.
Зираты коймасыз, киртәсез.
Өметсез кешеләр яшәгән,
Кадерсез авыл, дип китәсез.
Изелгән урамнар чирәмсез,
Авышкан, кыйшайган ямьсезлек.
Бүртенгән борыннар, күремсез,
Йөзләрдә кыргыйлык, гамьсезлек.
Монда да ал таңнар аттылар,
Тирбәлде каены, нараты.
Кибеттә аракы саттылар,
Йөз шешә, мең шешә аракы.
Тирбәлә зирәкләр, юкәләр,
Күңелләр эчүдә, этлектә.
Кешеләр шәһәргә китәләр,
Ни көтеп яшәсен чүплектә!
Гәҗиттә язалар: “Алдынгы...
Яңалык... Баһадир... Культура... ”
Кемгәдер ышанып, алданган
Кешеләр бу, дигән уй тора.