Ренат Харис

Гашыйк ич мин сиңа,

гашыйк ич мин,

чәчләремә карлар кунса да,

күзләремә сеңгән

сүнмәс яшьлек төсем

кояш, яңгырлардан уңса да.

Хисләремә ялкын кабынган,
өметләрем канат кагына.
Күрешербез әле,
сөйләшербез әле,
кайчан да булса, кайда да булса —
бер күрешү үзе мең шифа.

Гашыйк бул син миңа,
Гашыйк бул син,
Вакытлыча гына булса да,
Күзләремә сеңгән
Сүнмәс яшьлек төсем
Кояш, яңгырлардан уңса да…

Бер син генә түгел лә ул
миңа болай караган —
керфекләрен тарак итеп,
күз нурларым тараган.

Эзләдем дә таптым сине —
каршыңда басып торам.
Ник эзләдең, дип сорама,
ничек таптың, дип сора.

Китсәм дә, мин калам яныңда
бер хатирә булып, сер булып,
ахыры юк моңлы җыр булып,
язны көткән карлы кыр булып,
күз төбеңә яткан сыр булып —
бер хатирә булып, сер булып.

Бер генә сүз,

бер генә сүз әйтә алмый калдым,

таба алмый калдым вакытын.

Очып киткән кошлар төркеменә

иярмәс тә иде,

иярмәс тә иде бәхетем…

Кавышуларга безнең бөтен дөнья шаһит,

вәгъдәләрне бөтен дөнья белә.

Нәрсә булды сиңа? –

оныт, дидең.

Зиһенем җуеп,

оныта алмый кайтып киләм.