Ренат Харис

Күзләремдә нурлар кими сыман,
нурсыз кала кебек җырларымда сүзләр.
Әй сөеклем,
синең хисең минем өчен әле һаман зәңгәр томан,

Әй көнли мине хатыным
әллә нинди хатыннан…
Ул хатынның белмим хәтта
фамилиясен-атын да.

Гашыйк ич мин сиңа,

гашыйк ич мин,

чәчләремә карлар кунса да,

күзләремә сеңгән

сүнмәс яшьлек төсем

кояш, яңгырлардан уңса да.

Хисләремә ялкын кабынган,
өметләрем канат кагына.
Күрешербез әле,
сөйләшербез әле,
кайчан да булса, кайда да булса —
бер күрешү үзе мең шифа.

Гашыйк бул син миңа,
Гашыйк бул син,
Вакытлыча гына булса да,
Күзләремә сеңгән
Сүнмәс яшьлек төсем
Кояш, яңгырлардан уңса да…

Бер син генә түгел лә ул
миңа болай караган —
керфекләрен тарак итеп,
күз нурларым тараган.

Эзләдем дә таптым сине —
каршыңда басып торам.
Ник эзләдең, дип сорама,
ничек таптың, дип сора.

Китсәм дә, мин калам яныңда
бер хатирә булып, сер булып,
ахыры юк моңлы җыр булып,
язны көткән карлы кыр булып,
күз төбеңә яткан сыр булып —
бер хатирә булып, сер булып.

Бер генә сүз,

бер генә сүз әйтә алмый калдым,

таба алмый калдым вакытын.

Очып киткән кошлар төркеменә

иярмәс тә иде,

иярмәс тә иде бәхетем…