Салиханың җырчы буласы килә иде. Җырчының да ниндие әле – йолдыз. Әмма йолдыз булам дип сәхнәгә атылып чыгып булмый бит инде.
Чынлап еласаң, сукыр күздән дә яшь чыга, дигәндәй, чарасы да табылды тагын: ахирәтенең дус кызының дусты җырчы икән ләбаса. Телефон аша сөйләшеп, очрашырга да сүз куештылар. Очрашуга ахирәтенең дустының дусты Венера белән китте.
Уяна табигать, язларның
Шифалы җылысын тоюга.
Гүзәл зат, мәхәббәт, иркә-наз
Җитмәсә, күңелләр боега.
Хикәянең башын монда укый аласыз
Кыз бала тапкач, Зөлфия академик ял алды. Тормышы да җайланып килә кебек. Зөлфия теләге буенча, Хәйдәрнең әнисе фатирыннан тулай торакка күчтеләр. Өнәп бетерми иде шул каенанасы Зөлфияне, ничектер якын итә алмады. Һәр нәрсәдә буйсыну, үзенчә яшәүне таләп итте. Әнисе янына барган саен, үзгәреп кайта иде Хәйдәр. Эчкән чакта кул да күтәргәли, Зөлфиянең яшьлегеннән, хәтта үткәненнән да көнләшә башлады. Ярты еллап түзгәч, Зөлфия аерылышырга карар бирде, судка гариза язды.
Талгын агышлы Сакмар суы буйларында туып үсте ул. Коңгырт күзле, кыйгач кашлы, күперенке куе чәчле Зөлфия мәктәптә укыганда ук һәр эштә башлап йөрде. Шаян табигатьле булса да, житди, үткен карашлы, һәр нәрсә хакында фикере булган бу кыз белән классташлары гына түгел, укытучылар да исәпләшә иде. Күңеле каядыр алгысына иде Зөлфиянең.
Күршегә әллә нәрсә булды әле. Ике сүзнең берендә: «Булдырабыз!» — дип кенә тора. Элегрәк андый гадәтен шәйләгәнем булмады. Фәлән кеше фәләнчә эшләгән, әллә без дә тәвәккәлликме, дигәндә:
Емеляның чиләгенә чуртан эләкте.
— Саумы, Емеля! Хәлләрең ничек? – диде Чуртан телгә килеп.
Емеля исе китми генә җавап бирде:
— Ару әле. Нишләп йөреш?
Камырбаш, әби белән бабайдан качып, урман буйлап тәгәрәп китте. Каршысына соңгы модель “мерседес”та министр Аю килеп чыкты.
— Утыр әйдә, Камырбаш! – диде Аю тәрәзәдән башын чыгарып.
Кызыл Башлык әбисе янына барырга чыкты. Урман авызында аңа Бүре очрады.
— Кая киттең болай, Кызыл Башлык?
— Әбиләргә барам. Ә син иртә таңнан нишләп йөрисең?
Бу вакытта патшалыкта кризис иде. Шуңа туйны артык купшы үткәрмәскә булдылар. Патша килененнән күзен алмады. “Бәхете бар да соң, – дип уйлап куйды ул төпчек улы хакында. – Нинди гүзәлне эләктергән!
“Бәхетлеме син? – дип сорамагыз,
Аны күрү – үзе бер бәхет.
Мәхәббәттән олы хис бармы соң?! –
Буйсына бит аңа дан, тәхет.