Шамил Маннапов

Заманында шагыйрь Мәхмүт Хөсәен, язучы һәм нәфис сүз остасы Камил Кәримов һәм җырчы, композитор Риф Гатауллин Югары Ослан районында кичәләр уздырып йөри.

Мәхмүт абыйның халык игътибарын тиз генә яулап алуда үз алымы бар. Ул һәр авылда: «Сездә Рәхимә исемле хатын-кыз бармы? Булса, безнең кичәгә килсен. Мин аңа багышланган поэмамны укыйм…» – ди. Һәм укый да. Дөресрәге, яттан сөйли. Халык әле Мәхмүт абыйга, әле алгы рәттә утыручы Рәхимәгә карый. Соңыннан тамашачылар шаулатып кул чаба, ә Рәхимә, алсуланган йөзе белән балкып, Мәхмүт абыйны коча-коча, аңа рәхмәт әйтә.

Түгәрәк юбилеенда Сибгат Хәкимгә Казан мехчылары бик һәйбәт, бик затлы бүрек бүләк итәләр. Башына ук кигереп куялар. Юбилей кичәсенең концерт өлеше башлана. Җырчылар, шагыйрьнең үзе әйтмешли, аны «үз җыры белән сыйлый» башлыйлар. Алып баручы чираттагы җырның исемен әйтә: «Башка берни дә кирәкми…»

Заманында Югары Совет рәисе Батыев кабинетына чибәр генә бер ханым килеп керә. Бик мөһим бер документка кул куйдырасы бар икән.

– Сез кем буласыз соң? – дип сорый Батыев.