Халисә Ширмән

«Олыгаям инде мин дә», − диеп,
Син уфтанма әле, күңелем!
Аңлыйсың ич маңгай сырларыннан
Атлап чыгу мөмкин түгелен…

Сине көтәм.
Җир шарының башка ягында
Беләм, син бар. Син булырга тиеш.
Анда җилләр барып җитә ала,
Бәлки, яңгыр. Ява арган килеш…

«Оныткандыр», − диеп уйлыйсыңдыр,
Дәшмәвең дә, бәлки, шуңадыр…
Сагынып җырлаганны белмисеңдер.
Күңелеңә сагыш тулгандыр…

Ут бар әле тәрәзәмдә. Ут бар.
Күшеккәндә җәйге салкыннан
Җылынырга син кер.
Нинди хәсрәтең бар, борчуларың –
Һич тартынып тормый миңа
Барысын да җиткер…

Кайчакта, өзелеп, ҮЗЕМНЕ сагынам –
Елмайган, шатланган көннәрне.
Төренеп хыялга, бернинди борчусыз
Кемгәдер омтылган, ашкынган төннәрне…

Мин — тылсымчы. Кулым изәвеннән
Ромашкага әверелер ак карлар.
Күз алдымда урман җәйгә керер.
Салкын җилләр тынып туктарлар…

Әгәр кинәт бер мизгелгә
Югалта калсам сине,
Сүнәр җиһан кояшы.
Син юк дөнья
Нинди була?
Юк йолдызы, юк ае…

Әфәндем!
Саубуллашам инде…
Барыр юлым илтә офыкка.
Борчылмагыз — бары бер мизгелгә
Эзем калыр салкын ак чыкта —

Миндә әле синең җылың калган −
Елмаюың калган күңелдә.
Хисләр генә, җавап табалмыйча,
Шигырь булып, җилгә сибелә…

Бәхет эзләп, миннән китеп бардың.
Юлларыңны томан каплады.
Кайсы кояш ягымлырак булды?
Кайсы гүзәл исемең ятлады?

Сөю эзләп миннән китеп бардың.
Юлларыңда җилләр уйнады.