Резеда Вәлиева

Зәнгәр әфәк күлмәгемне
Синсез бер кимәс идем,
Ташлап китәсенне белсәм,
Ихластан сөймәс идем.

Бакчаларга кердем, гөлләр өздем,
Гөл бәйләмнәре итеп тeзим дип,
Сайрар сандугачтан сорадым мин:
Сагынуларга ничек түзим? — дип.

Кара күлмәк киеп өсләреңә,
Кермә, бәгърем, кермә төшләремә,
Күңелемә авыр итәсең.
Үпкәләгән төсле, тып-тын гына,
Күзләремә карап моңсу гына,
Борыласың да тагын китәсең…

Ялгыз аккош күрдем күлләрдә,
Калтырана көзге җилләрдә.
Ялгыз аккош кебек ялгыз калдым
Кавышабыз дигән көннәрдә.

Бисмиллаһи, җаннарымны
Бер җиңеләйтим әле.
Күңел рәнҗешләрем салып,
Бер такмак әйтим әле.

Язгы күлдәй күңелем мөлдерәмә,
Ил сакларга озатам улымны.
Күзләренә йотылып карыйм аның,
Иңнәренә куеп кулымны.

Сине күрсәм, яңа җырлар туа,

Сүнгән хисләр дөрләп кабына.

Күңелем, ахры, һаман сине сөя,

Җаным, ахры, һаман сагына.