1944 елда Камал театры Мальцевның «Икенче фронт өчен» дигән әсәрен авылларда уйнап йөри. Бу спектакльдә Хөсәен Уразик фашист ролен башкара. Спектакльне халык бик яратып карый. Кич белән клубта грим ягынып утырганда артистлар үзара сөйләшәләр икән.
— Их, кичә спектакльдән соң хуҗалар безне бик шәпләп сыйлады. Мал суйган көннәре икән, бәлеш салганнар, — ди кемдер.
Берәү төн уртасында исереп кайтып хатынына бәйләнә:
— Нишләп биш сәгать ишек ачмый торасың? Кайтмас дип сөендеңме?
— Бик тиз ачтым бит.
— Әйтәм кабаланасың, берәрсен күрергә зарыккансың икән.
Яшь егет кәләш эзли…
Гыйффәтле, инсафлы чибәр генә бер кызга өйләнмәкче булам…
Үзем сугыш башланганнан бирле аракы эчмим… Тәмәкене дә бик сирәк (тартасым килгәндә генә) тартам. Яшем октябрь башы белән 64кә чыга. Күзләрем яхшы күрә, урт тешләрем нык, ипи йомшагын чәйгә җебетмичә дә ашый алам.
Дүшәмбе көнне иртән сөйләшеп утыралар:
— Бүген кайсы число инде?
— Егерме бише.
Бер адәм бүлмә ишеген ачып карый да түбәнчелек беләнрәк сорый:
— Иптәш Ишмөхәммәтов сез булмыйсызмы?
Бүлмә хуҗасы өч сүз белән ишекне эчтән ябып куя:
— Мыскыл итмәгез әле!
Әгәр ир башмакчы йә кәвешче булса – ул хатыны табаны астына ятыр.
Әгәр ир гармунчы йә скрипкәче булса – хатыны дудкасына биер.
Әгәр ир сәгатьче булса – хатыны бору белән генә йөрер.
Морзалар нәселеннән килгән, заманында берничә сәнгать академиясендә белем алган рәссам Хаҗиморат Казаков Бауман һәм Кави Нәҗми урамнары чатындагы йортның икенче катында, бер тәрәзәле тар гына бүлмәдә яшәде. Гаҗәеп тыйнак, зыялы бер зат иде. Иҗаты тирән эчтәлекле, гаять үзенчәлекле. Ул, нигездә, татар халкының күренекле шәхесләрен тасвирларга, аларны киләчәк буыннарга җиткерергә омтылды. Рәссамның шагыйрьгә багышланган «Бәләкәй Апуш» картинасы тиз арада киң җәмәгатьчелек игътибарын җәлеп итте. Анда «Үксез бала»ның (картинаның икенче исеме шулай иде) фаҗигасе сурәтләнә, ул тирән психологик уйлануларга этәрә, бәгыреңне телеп-телеп ала. Соңыннан рәссам туганнан туган абыйсы, революционер Мулланур Вахитов портретларын ясады.
— Анда ул кадәр кеше ни эшкә җыелган?
— Трамвай бер кешене таптаткан.
— Ә, алай гына икән, мин әллә берәр ятрак эш бар микән дигән идем.
Колхоз болынында печән әйләндерәбез. Тәмәке тартып гапләшеп туктагач, кечкенә бер сөйләшү булып алды:
— Шунда гына кадаган идем, минем сәнәкне кайсыгыз алмаштырды?
— Барыбер түгелмени? Сәнәк урынына сәнәк бардыр ич?
— Юк. Һәркемнең үз сәнәге булырга тиеш…
Әби көн саен йоклар алдыннан ясалма тешләрен сулы стаканга салып куя икән. Моны күреп торган шаян оныгы:
— Әби, син иртәгә тикле телеңне дә шунда салып куй! — дип әйтте, ди.