Әдәби мирас

Мирхәйдәр Фәйзи: Ләхеткә иңдереп, кәфен аша кулын тотып аерылдым

Әткәем Мостафа 1835 нче ел, гыйнвар 5ендә Шахмай авылында дөньяга килгән. 19 яшенә кадәр шунда яшәп, бодай күмәче ашау идеясе белән 1854 нче елда кечкенә арба

Фәнис Яруллин. АК ТӨНБОЕК

Кечкенә чакта Гадилә белән Шөһрәт бергәләп су коенырга бик яраталар иде. Әниләренең эшкә киткәннәрен генә саклап торалар да, әллүк Каран буена. Камышлар арасыннан кыр үрдәкләрен табып булмаган шикелле, аларны да эзләп таба алмыйсың. Иреннәре күгәргәнче, тешләре тешкә

Фирдәвес Зариф: Булдырабыз!

Күршегә әллә нәрсә булды әле. Ике сүзнең берендә: «Булдырабыз!» — дип кенә тора. Элегрәк андый гадәтен шәйләгәнем булмады. Фәлән кеше фәләнчә эшләгән, әллә без дә тәвәккәлликме, дигәндә:

Гомәр Бәширов: Иң башта мин бик гади авыл теле белән язарга тырышып карадым

Әдәби әсәрнең теле, аның эчтәлеге кебек үк, билгеле, беркайчан да күктән генә килеп төшми, үзеннән-үзе генә чәчрәп чыкмый. Кыскасы, юктан бар булмый. Күп ягы билгесезлек белән өртелгән иҗат эшен, аның серле якларын ачып салып, бу «серлелекне» берникадәр күктән җиргә төшерү булса булыр инде,

Мөхәммәт Мәһдиевнең язылмый калган әсәре герое

Телефоным чылтырады. Алдым. Авылдашым Гөлия икән. “Халидә апай, сине Арчадан бер абзый эзли. Әниләрнең өй телефонына шалтыратып, үз номерен калдырган. Хәбәрләшеп ал әле”, – диде ул. Әйткән номер белән шалтыраттым