Әмирхан абый!
Сәлам Сезгә!
Мин «Былбыл баласы» дигән пьеса язып йөрим. Үземчә, бик кирәкле, безнең халык өчен бик вакытлы тема ул. Соңгы елларда мине гел бер уй борчый: татарлар бик нык таралалар. Югыйсә таралмаска да була ич!
Баш куясы иде алларыңа,
бармакларың чәчне тарасын…
Ераккарак миннән киткән саен,
якыная гына барасың.
Кал җырымда, апрель булып кал син!
Якты таңдай син бер балкыдың,
Мартта туган җаным шунда белде
Апрельгәчә дөнья салкынын.
Борынгы төрки әдәбиятның иң танылган үрнәкләреннән берсе булган «Котадгу белек» әсәрен Караханлы дәүләте чорында Йосыф Баласагунлы язган. Бу эшне ул 1069 елда Баласагунлы шәһәрендә башлап, 1070 елда Кашгарда тәмамлаган. Галим үз әсәрен Караханлы хөкемдары Табгач Бугра Кара ханга тәкъдим иткән. Хөкемдар, язманы ошатып, авторына «хас хаҗиб» дигән дәрәҗә биргән. Шуңа күрә Йосыф Баласагунлыны кайвакыт Йосыф Хас Хаҗиб дип тә атыйлар. Биредәге «хаҗиб» сүзе гарәпчәдә хан сарайларындагы хөрмәтле дәрәҗә исемен белдерә, ә «хас» («хасс») сүзе ике мәгънәгә ия: 1) сизүче, тоючы; 2) бер нәрсәгә, бер эшкә билгеләнгән.
…
Аңламадың. Киттең.
(Хәерлегә!)
Тик әле дә әллә нигә
күңел сыза.
Гомер буе эзләп, тәмам гаҗиз!..
Тагын бераз…
булмый…
түгел риза.
Мин беркөнне кинәт үлеп киттем —
Шундый рәхәт, шундый күңелле!
Үле гәүдәм тере чәчәкләргә,
Мактауларга, данга күмелде.
Кыйгач-кыйгач кошлар очып үтте,
Кайтулары туган яккадыр.
Бәлки, ярсуларым юкка гына,
Яну-көюләрем юккадыр.
Ничек барсың, тик шулай бул,
Охшама бүтәннәргә.
Теләгәндә иркәләп ал,
Әрлисең килсә, әрлә.
Сагынасың, беләм, сагынасың,
Моңаясың әнә, ай күрә.
Синең мәхәббәтең яктысыннан
Бәхетеннән шашкан кар көлә.
Чәчемне яңадан үр әле,
сүтелде ярсулы җилләрдә.
Кайтыр дип әйләнеп киредән,
минут та яныңнан җибәрмә.