Роберт Миңнуллин. Ак кыш
Яратам мин ап-ак төсне
Бөтен дөнья ап-ак төсле
Куяннар да ак тун кигән,
Каеннар да ак туннан.
Бүреккә дә керфеккә дә,
Борынга да ак кунган.
Әдәби мирас
Рүзәл Мөхәммәтшин. «Беләсеңме нәрсә…»
беләсеңме нәрсә…
Инкарь итеп
Бар булганын тирә-юнемдә:
Чынбарлыкның үзен, киләчәкне,
Фатирымны, салкын төнне дә;
Фәнис Яруллин. «Рәнҗеткәннәр сине, рәнҗеткәннәр…»
Рәнҗеткәннәр сине, рәнҗеткәннәр,
Бик тә рәхимсез шул бу дөнья.
Көлә-көлә йөгереп барган чакта
Үсеп чыга юлга зур кыя.
Башың белән килеп бәреләсен,
Челпәрәмә килә өметләр.
Роберт Миңнуллин. Юка иңнәреңнән кочам да
Мин бер сиңа карыйм, бер үземә…
Без бит элекке дә, түгел дә.
Ни булса да яратабыз әле
Бер-беребезне без бүген дә.
Яшь чактагы кебек дөрли-дөрли
Әле һаман яна ич йөрәк.
Ренат Харис. Нәрсә әйтим?
Кавышуларга безнең бөтен дөнья шаһит,
вәгъдәләрне бөтен дөнья белә.
Нәрсә булды сиңа? –
оныт, дидең.
Зиһенем җуеп,
оныта алмый кайтып киләм.
Хәсән Туфан. Сиңа
Тагын бер яз саубуллашып китте,
Ядкарь итеп чәчәкләр биреп…
Син дә киттең,
Төсеңне тик миңа
Гомерлек бер истәлек итеп.
Сине өйдә көтәләр (хикәянең ахыры)
Апа кеше энесенең башы бәрелгәнен белми иде. Күрәсең, шулай кирәктер, Сәгыйть дөрес эшли. Чәүчәләккә охшаган апасы.
Сәгыйть, ник әйткәненә үкенгәндәй, шунда ук бүреген бастырып киеп куйды.
− Җәрәхәтләндем, − диде ул авыз эченнән, Рүзәл ишетерлек итеп. − Түзәрлек, ярар!
Гадел Кутуй. Кояш гыйшкы
Бүген белдем,
Кояш миңа гашыйк булган:
— Кутуйны мин үбәм, — ди.
Үбәр дә шул!
Яшьлек диңгеземдә йөзгән чакта,
Физәлия Дәүләтгәрәева. Сүндермәле, әнкәй, утларыңны
Сүндермәле, әнкәй, утларыңны.
Тәрәзәңдә утың балкысын.
Ераклардан тоеп яшибез без
Тәрәзәләреңнең яктысын.
Сүндермәле, әнкәй, утларыңны.
Караңгылык салма күңелгә.
Сине өйдә көтәләр (хикәянең дәвамы)
…Тораташтай баскан кеше артта калды. Рүзәлнең күңелен әллә нинди хис тырный башлады. Нигә туктамады инде… Үзенең дә бит мондый хәлдә калганы бар. Әле машина йөртергә өйрәнә башлаган гына чагы иде. Кулында машина йөртү хокукын раслаган таныклык бар, ә тәҗрибәсе − юк.