Гашыйк бул син миңа
Гашыйк бул син миңа,
Гашыйк бул син,
Вакытлыча гына булса да,
Күзләремә сеңгән
Сүнмәс яшьлек төсем
Кояш, яңгырлардан уңса да…
Әдәби мирас
Бал дип үрелгәнем… (хикәя)
Нур белән кар кушылудан кызыл ялкын булып күзне камаштырган озын юлны күзәтәм. Тигез юлда ялгыз чана табаны астында тынлыкны бозып, кар шыгырдый, бу юлның да, чана белән кар чыгарган бу көйнең дә иге-чиге булмас кебек…
Янымда толыпка уранган әнием йокымсырап килә, ә, бәлки, йокламыйдыр да, шул ялан юлы төсле иксез-чиксез уйларына юлыккандыр.
Ә менә толып чабулары белән кар сыпырып, əледән-әле янтайган чананы авудан саклап атлаган, зәңгәрсу-яшькелт күзләрен генә калдырып, сакал-мыегына бәс сарган баһадир гәүдәле ир — минем әтием ул.
Камилә Халикова. Син кирәк
Галәмдә йолдызлар атыла,
Күңелем гел сиңа тартыла.
Күк йөзе зәп-зәңгәр зур ефәк.
Йөрәккә бары тик син кирәк.
Син кирәк.
«Очрашулар безнең бик соңмы?..»
Синең куллар белән минем куллар,
синең юллар белән минем юллар
очрашса да, бергә үрелмәс,
“Саумы” диеп кемнәр кул бирмәс.
Ышанасы килми
Ышанасы килми
Кичә берәү бу дөньядан китте,
Каршы торалмады үлемгә.
Кеше гомере мәңге түгелгә
Кыен булып куйды күңелгә.
Сау бул, сөю, исәнме, тормыш! (хикәянең ахыры)
Ул миңа таба килә башлады. Мин аны этеп җибәрдем дә тәрәзә төбенә сикереп мендем. Анда ниндидер лампочкалар тора иде, граната тотып танкка каршы һөҗүмгә әзерләнгән сугышчыдай, кулыма шул лампочкаларны алдым. Ул якынрак килә башласа, идәнгә бер лампочканы ыргытам. Аның шартлау тавышы Айтуганны күпмедер вакытка айнытып торгандай итә. «Бер генә җиремә кагылсаң да, тәрәзәдән сикерәм!» — дип, сыңар кулым белән тәрәзә тоткасына тотынып торам.
Сез һаман бергә икән
Син яшь кыз, минем егет чак,
Уйнама, көлмә икән,
Сөймә дә, имеш, көймә дә,
Тауларга менмә икән.
Әйттеләр дуслар көнләпме:
— Сез һаман бергә икән, бергә икән.
Сау бул, сөю, исәнме, тормыш! (хикәянең дәвамы)
Хикәянең башын монда укый аласыз
Сиңа туфлине тоту азарты кергән иде. Менә тотам, менә тотам дип бара торгач, миннән шактый ераклаштың. Ә мин салкын суны ерып, елганың теге ягына чыгып киттем. Агымсу уртасында бастырып калдыруың өчен мин сиңа үпкәләдем. Дөнья үзе шушындый агымсу бит, Айрат. Ул агымсуның берсен кичеп чыгып, әз-мәз тын алуга, икенчесе юлыңа аркылы төшә. Бөтенесе мондый сай булмаска мөмкин. Басам гына диярсең — аякларың җитмәс. Көчле агым сине түбәнгә өстерәр. Ярый ла йөзә белсәң! Йөзә белмәвең дә мөмкин бит. Хәер, ул чакта мин нәкъ шушындый уйлар кичердем дип рaслый алмыйм. Мондый уйлар күңелемә соңрак килгәндер, мөгаен. Ә ул көнне һәммәсе ничектер артык тиз булды сыман. Әллә ни арада Хәлил кызларны һәм әйберләрне елганың икенче ягына чыгарып куйды. Син, туфлине тота алмавыңа гарьләнепме, безнең янга килми йөрдең. Хәлил яр буенда учак ягып җибәрде. Озак кына кипшендек. Мин сары оекбашларымны чыбык башына элеп утка суздым. Күлмәк чыланып тәнгә ябышкан иде, бер куак артына кереп, сәхнәдә «һинд кызы» биюен башкарганда кия торган күлмәгемне һәм туфлиемне кидем.
«Төнбоектай ак чәчкә син…»
Төнбоектай ак чәчкә син
Саташкан инешемдә.
Сөттәй ак юллар юрыйсың
Өнемдә һәм төшемдә.
Шигырь утым сүрелмәстер —
Мин бит океанга охшаш:
Күңелемнең төпкеленнән
Сүзләр чәчри — чуерташ!
Сау бул, сөю, исәнме, тормыш! (хикәянең дәвамы)
Хикәянең башын монда укый аласыз
Синең тамбурда мине көткәнеңне белсәм дә, чыкмадым. Син сабыйларча үпкәләп плацкарт вагондагы үз сәкеңә менеп яттың. Йолдыз, шуны гына көткәндәй, синең яныңа сырышты.
— Безнең бөркетебезне кемдер үпкәләткән икән. Кил әле, бәбекәем, канатларыңны сыйпап иркәлим үзеңне. Юкса очарлыгыңны калдырмаганнар.
Йолдыз сине тәмам әвәләп бетерде. Ә син селкенми ята бирдең. Минем Йолдызга ачуым чыкты. Үземнең Йолдыз кебек кыю булмавыма үртәлдем. Сиңа ялгыш кына, шаярып кына булса да кагыласым килде. Тик минем кыюлыгым, синен карашың белән очрашуга ук, җил тараткан рәшәдәй, юкка чыккан иде. Хәзерге кырыс заманда мондый сентиментальлек, бәлки, ят күренештер, әмма бу шулай иде.