«Бөтенләйгә китәсе бар — китәрбез ничек итеп?!»

Беренче тапкыр күрәсең —

кайчакта шул да җитә:

бу кеше инде гомергә

кадерле булып китә.

Керә дә синең йөрәктә

үзенең урынын ала.

Очраттың, күрдең, китәсең —

ямансу булып кала.

Беренче тапкыр киләсең —

таныш түгел җир-сулар.

Бер генә атна торасың —

күңелгә якын шулар.

Туган-үскән җир дә түгел,

барыбер яраттыра.

Ямансу була китүләр,

китмә дип карап тора.

Очрашулар, аерылулар —

гомернең үтүләре.

Киләбез дә, китәбез дә,

гел кыен китүләре.

Соңгы тапкыр күрәсе бар,

соңгы кат килеп, китеп...

Бөтенләйгә китәсе бар —

китәрбез ничек итеп?!