Әдәби мирас

Бисмиллаһи, җаннарымны
Бер җиңеләйтим әле.
Күңел рәнҗешләрем салып,
Бер такмак әйтим әле.

Алмаларның якты кызыллыгы
Йөзләреңдә синең чагыла төсле,
Әллә алма синең йөзең төсле,
Әллә йөзең синең алма төсле.

Хикәянең башын монда укый аласыз

Җил-гарасат бераз тынса да, тирә-як дөм караңгы иде. Эшкә барганда бу тирәне күп тапкырлар күзәткән идем: сул якта, бер чакрымлап юл үткәч, урманнар башлана. Мин шул күгелҗем караңгылыкка таба йөгердем дә йөгердем. Бераздан баш өстемдәге болытлар кисәк-кисәк булып таралыша башлады. Аяк асларын яктыртып ай күренде. Җил дә, үз эшеннән канәгатъ булгандай, каядыр китеп югалды.

Бер сүз килә язасы,
Килә бары бер генә сүз…
Ләкин… кабатлыймын үз-үземә:
«Юк, ярамый… Ничек тә түз…»

Бүгенгедәй хәтеремдә, көзнең ачы җилле шимбә киче иде. Медпунктка килгән соңгы авыруны тикшереп озаттым да өйгә кайтырга җыена башладым. Шулвакыт пункт ишеге ачылып китте. Күрше авылдан Сания апа ашыгып килеп керде.

– Апаем, – диде ул, сүзләрен йота-йота кабаланып. – Абдулла абзыеңның хәле көйсезләнеп китте бит әле. Иртә уңмаган – кич уңмас, дигәндәй, үзебезнең филшер кызыбыз районга киткән икән. Сине чакырырга килгән идем.

Шомлы хәбәр бәгырьләрне телә
Парә-парә — телем-телемгә.
Аерылуга була әле түзеп,
Ияләнеп булмый үлемгә.