Әдәби мирас

Сәхәрдән соң

Сәхәр ашаганнан соң үзалдына тәнемдә бер уңайсызлык, авырайганлык сизә башладым. Баш әйләнә, колаклар шаулый, күз аллары караңгыланган шикелле була һәм сул як кабыргасы астында әллә нәрсә чәнчи иде.

Эзләмә

Кичке сәгать дүртләр тирәсе иде. Киң керән өстәл артында тәмәке пыскытып утырган Мөхәммәт, бүлмәдәге тынлыктан туеп, тәрәзә астындагы яшел төймәгә басты. Шуылмалы тәрәзә тавыш-тынсыз гына ачылгач, бүлмәгә әле яңа гына яфрак

Ак колын

Тимер күк бия озын ялын чирәмдә сөйрәп тау итәгендә утлап йөри. Аны җикмиләр – колыны яшь әле, бер генә атналык. Ак колын ераккарак китә башласа, бия сискәнеп башын өскә чөя һәм, колынның арлы-бирле чабуы шаяру гына икәнен күргәч,

Гани бай хатирәсеннән исемдә калганнары

Гани бай Хөсәеновны иң элек күрүем Казанда булды. Читтән килгән атаклы кеше булдыгыннан, ул көннәрдә Казанда һәркемнең агызында Гани бай иде. Ысулы җәдидчелек яки сәүдәгәрлек, йә башка бер җәһәттән

Сукбай

Кичкырын җил басылды. Тегермәннәр, берәр тавыш тыңлаган шикелле, туктап калган иделәр. Аларның көн буе әйләнеп-әйләнеп, кич белән шулай хәрәкәтсез генә утырулары, авылның кичке тынлык вә хәрәкәтсезлеге,

Фин мунчасы

Ике куллап «трехлинейка» винтовкасын кысып тоткан Сәлимгәрәй урман эчендәге алан кырыеннан салынган сук­мактан атлый да атлый. Свирь елгасы ярына утырган Лодейное Поле исемле каладан егерме өч чакрым ераклыкта,

Кичке дога

Алдан ук әйтеп керешәм: әзрәге хикәя, әзрәге очерк булыр моның. Ничек кенә булмасын, мин аны әйтергә тиеш, әйтмичә калдыра алмыйм. Шунсыз ул минем күңелемдә йөри, бүтән яңарак нәрсәләргә урын бирми.